υγεία

Και πάλι μέρα Πέμπτη, γύρω στις 8, κατέφθασαν με καλοχτενισμένα λευκά μαλλιά, φορώντας όπως πάντα ταγιέρ, σιωπηλές αλλά πολύ καθώς πρέπει. Θα έριχναν μια βιαστική ματιά στο μενού, αλλά στο τέλος θα έδιναν στον σερβιτόρο την ίδια παραγγελία. Εκείνος με το δεξί χέρι να τρέμει, δεν θα είχε σημασία τελικά αν θα την έγραφε. Από τον σεφ μέχρι τον τελευταίο σερβιτόρο όλοι ξέραν τι θα διαδραματιζόταν για μια ακόμα Πέμπτη πάνω από δύο πιάτα με ζεστή κοτόσουπα. Η παραγγελία ετοιμάστηκε γρήγορα και τα δύο πιάτα σε λίγο θα σερβίρονταν στις δύο γηραιές κυρίες. Το κοτόπουλο ελευθέρας βοσκής όσο και να βράσει δεν μαλακώνει. Το μασούσαν με υπομονή για πολλή ώρα ώσπου να είναι σίγουρες ότι μπορούν να το καταπιούν τα κουρασμένα τους σαγόνια όμως και η αμφιβόλου ποιότητας οδοντοστοιχίες αδυνατούσαν να κάνουν εύπεπτο το σκληρό κρέας του κοτόπουλου και έτσι η κάθε μπουκιά ήταν ένα ρίσκο, κάθε κουταλιά ένας ενδεχόμενος πνιγμός και πράγματι κάθε Πέμπτη αφού ξεροκατάπιναν, έβηχαν, η μία χτύπαγε την πλάτη της άλλης, μελάνιαζαν μέχρι να φτάσει στο λαρύγγι μια σωτήρια γουλιά νερό οι δύο γριές έπαιζαν τις ζωές τους κορώνα γράμματα. Γιατί το κάνουν αυτό αναρωτιόντουσαν στο τέλος οι άνθρωποι του μαγαζιού σκουπίζοντας τον κρύο τους ιδρώτα. Οι δύο γριές απολάμβαναν ρισκάροντας, εισερχόμενες στον χώρο της ικανοποίησης χωρίς βεβαιότητες και περιοριστικές δικλείδες ασφαλείας. Θα μπορούσαν να αναζητούν ευτυχία σε μια νέα μαγεία, στο νέο μυστηριακό πρόταγμα για διευρυμένη συνείδηση, μεθόδους χαλάρωσης, να αναζητούν την θετική ενέργεια του εαυτού. Δεν θέλουν όμως μια μίζερη ενδοστρέφεια που δεν εμπεριέχει καμιά έκπληξη και δεν αφήνει περιθώριο για καμιά δημιουργική αγωνία. Και όλα αυτά γιατί ήταν αληθινά μοντέρνες. Μοντέρνο δεν είναι το μυστήριο ούτε η κατασκευή του μέσα από τη σχέση του ανθρώπου με τα πράγματα. Δεν είναι η ιδιωτική ηθική και η αναζήτηση του ελάχιστου αγνώστου που απέμεινε. Γκουρού, ενέργειες, θετικές σκέψεις, ηδονισμός με συνταγές επιτυχίας, αλχημείες ευτυχίας. Αυτά όλα δεν είναι μοντέρνα. Το να μιλάει κανείς για την ελαφρότητα όπως είναι ένα απλό φαΐ σε τόνο σοβαρό πλησιάζει το γελοίο. Γι' αυτό κοτόσουπα. Γιατί κρυφοκοίταζαν άκομψα τα γκαρσόνια γεμάτα αγωνία; Μια απλή κοινωνική συναναστροφή δύο γυναικών εμπεριέχει επικοινωνία και αναγνώριση, γιατί πρέπει μέσα σε αυτή τη συνηθισμένη κοινωνική πράξη να χωρέσει το οποιοδήποτε άλλο ενδεχόμενο που επιπλέον πρέπει να είναι μυστήριο, παράξενο, φοβερό; Μάσαγαν με κόπο, κατάπιναν με δυσκολία, μπούκωναν τον οισοφάγο τους με αμάσητες θαρραλέες κουταλιές, τα μάτια τους γούρλωναν και το κορμί τους σε ακούσια τινάγματα έψαχνε επειγόντως αέρα. Όμως οι δύο αυτές γυναίκες αυτό που έκαναν ήταν απλά να δειπνούν σε ένα εστιατόριο, μια απλή καθημερινή έλλογη πράξη αναγκαία και αναμενόμενη από όλους. Τελικά, οι δύο γριές υπήρχαν στο βιωμένο χρόνο που τις απέμενε σε απλές ανθρώπινες καταστάσεις που εμπεριείχαν ρίσκα, ήττες, ακόμα και συντριβές. Ήξεραν τι έκαναν κάθε Πέμπτη και σίγουρα το μέλλον τις ανήκει.